7000 en 1 eiland ; afscheid Filipijnen

Alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een blog heb gepost. De WiFi hier in de Filipijnen is (letterlijk) niet echt om over naar huis te schrijven. Aangezien ik de laatste week van mijn stage in de village zat en het daarna moest doen met goedkope hostel WiFi, was een blog posten dus niet echt een optie. 

Zoals ik al zei, de laatste week van mijn stage bracht ik door in een echte village op het eiland Guimeras. Samen met 4 andere studenten verbleef ik in een huisje in een village van één van de Ati stammen hier op de Filipijnen. Deze stam kenmerkt zich door de donkere huidskleur, en wordt mede daarom nog vaak gediscrimineerd. Wat best raar is, want alle Filipijnen hebben vergeleken met ons al een donkere huidskleur, en het was me in eerste instantie dus niet eens opgevallen. Maar wit is het nieuwe bruin hier, hoe witter je bent, hoe rijker. Het is hier dan ook lastig zonnebrand, bodylotion of zeep zonder whitening factor erin te krijgen. Dus vandaar ook de discriminatie. 

In deze village moesten we overleven zonder douche en met een wc zo ongeveer in de keuken. Dat was dus nogal een uitdaging en leidde tot hilarische momenten waarbij we buiten ons haar stonden te wassen omdat de douche (die dezelfde vierkante meter  en hetzelfde water als  de wc gebruikte) ons niet echt schoon liet voelen. Ook hadden we veel discussies over waar we nou toch het beste onze grote boodschap konden laten, aangezien iedereen in de keuken het kon horen en je toch zelf je drollen moet wegspoelen met een bakje water..  Maar de familie waar we logeerden was super lief en het eten was echt geweldig, dus dat maakte alles goed. Ik heb hier onder andere bevallingen meegemaakt (traumatisch) en geleerd over weven, kruidengeneeskunde en vooral over de cultuur. Het was een hele bijzondere week, maar ik was toch wel heel blij om daarna weer gewoon op een wc met deur te kunnen zitten en met stromend water. 

Na deze week moest ik afscheid nemen van het huis en alle lieve mensen in Iloilo. Dat was eerlijk gezegd nog moeilijker dan iedereen van thuis gedag zeggen. Met een brok in mijn keel zat ik in de taxi op weg naar het vliegveld. Ik vervolgde mijn reis op het eiland Cebu, waar ik 4 dagen doorbracht in het relaxte Moalboal. Mijn plan was om hier te duiken, maar door mijn gescheurde trommelvlies moest ik het helaas met snorkelen doen. Gelukkig heb ik ook snorkelend de geweldige sardine run kunnen zien, zwemmen met duizenden sardientjes rondom je is echt een super ervaring! Ook heeft iedereen waarschijnlijk meegekregen dat ik nogal een avontuurlijke tocht op de mountainbike beleefde. Ik was in mijn eentje op weg naar rijst terrassen, die ik ten eerste al niet kon vinden, toen ik op de vlucht voor een hond met de mountainbike over de kop sloeg. Gat in m’n knie, top. Na 10km terug te hebben gefietst inclusief bloedend gat, heeft de zuster in het ziekenhuis me gelijk geholpen en was ik voorzien van mijn 2e antibiotica kuur in de Filipijnen. Dit weerhield mij er natuurlijk niet van een canyonering tour te doen, waarbij ik abseilend watervallen van 30m trotseerde. 

Na moalboal ging ik verder naar het eiland Siquijor. Dit eiland staat bekend om al zijn mystieke krachten en heksjes die je met magie proberen te genezen. Het eiland is rondom maar 75km, dus ik huurde een motor om rond te touren. Natuurlijk was ik weer de weg kwijt, maar gelukkig ontmoette ik een aardige local die me het hele eiland heeft laten zien. Ook was ik de dag erna uitgenodigd voor een etentje bij zijn familie, waar in het dorp een Fiesta werd gehouden. Dan mag iedereen gratis komen eten, echt wat voor mij! 

Na siquijor reisde ik door naar Bohol, waar ik de chocolate hills en de tarsiers bezocht. En toen was het alweer tijd om door te vliegen naar Palawan, waar mijn lieve mama ook zou arriveren. Het backpacken in de Filipijnen was een stuk lastiger en duurder  dan in Vietnam, omdat het nog niet echt voorbereid is op toeristen en je elke keer een vliegtuig of boot moet pakken om naar een van de andere 7000 eilanden te gaan. Maar omdat er zo weinig hostels waren, zat je wel altijd met alle backpackers in hetzelfde hostel, dus dat maakte het heel gezellig! 

Na een prachtig bezoek aan de Barcuit Archipel van El Nido, is het tijd om verder te gaan. Onze trip gaat naar Maleisisch Borneo. Het is raar om na bijna 7 weken de Filipijnen echt te verlaten, maar ik ben ook wel toe aan een andere cultuur en vooral meer groenten bij mijn eten! Ik zal de lieve mensen hier missen en ik kom zeker weten terug, want er zijn nog genoeg eilanden om te ontdekken hier! En voor iedereen die graag naar een land wil in Azië maar nog niet weet waar, stop met zoeken! Van grotten tot watervallen, regenwouden tot zandvlaktes, mega steden tot villages, duiken tot ziplinen, de Filipijnen heeft echt alles!