Levenslessen (Alarm voor filosofisch gepraat)

De tijd vliegt, ik zit alweer op de helft van mijn 3e stage week. Inmiddels ben ik gewend aan de tropische temperaturen en mijn huis hier voelt al echt als thuis. We zijn nu met 16 studenten, en het is net een 2e familie. Het zal super moeilijk worden om hier straks weer weg te moeten gaan.. 

In de afgelopen 2 weken heb ik veel meegemaakt in het ziekenhuis. Ik heb mijn eerste nachtdienst ooit gedraaid, gelijk 12uur lang (7pm-7am), wat toch wel een flinke opgave bleek te zijn. Niet per se omdat je zo moe bent, maar meer omdat je zo vies bent aan het einde van je dienst. Werken in 35 graden, zonder airco en met een masker op tegen alle rondvliegende tuberculose bacteriën werkt nogal bevorderend op je zweetklieren.. 

Alles wat ik hier zie en meemaak heeft me veel laten nadenken. Ik denk dat iedereen eens een langere tijd naar een ander (armer) deel van de wereld zou moeten gaan. Als je terugkomt ben je namelijk echt een ander mens (standaard zin, maar zo waar). Als ik nu het nieuws in Nederland lees, vraag ik me echt af waar we nou in godsnaam om lopen te zeuren. Mensen hier hebben werk weken van meer dan 80 uur en ontvangen nog niet eens het minimumloon wat wij in Nederland hebben. En dan moeten ze nog belastingen betalen en daarbij nog een zorgverzekering die helemaal niks vergoed. En niemand hier klaagt, iedereen doet gewoon zijn best. 

Deze hele reis heeft me laten inzien dat ik in Nederland altijd veel te veel heb lopen stressen om onbelangrijke dingen. Ik kon zo makkelijk boos worden als iets niet ging zoals ik het had gepland, hier leer ik om me aan te passen aan de situatie en creatief te zijn met de dingen die je hebt. Want infuusnaalden kunnen ook gewoon als pin voor in een bot gebruikt worden, en linialen zijn prima reflexhamers! Het mooiste vind ik nog wel dat iedereen hier zegt dat ik zo goed positief kan denken, terwijl ik in Nederland altijd een super erge pessimist was. Ik hoop dat ik dit in Nederland vol houd. 

Het enige waar ik hier echt niet aan kan wennen is de omgang met patiënten. Zo praten patiënten hier niet met de arts tenzij hen iets wordt gevraagd. En bij een overlijden wordt er totaal geen aandacht besteed aan de familie en is er geen privacy. Gewoon verder naar de volgende patiënten die op de lijst van de visite stond, terwijl de overledene op het bed ernaast ligt met de rouwende familie eromheen. Dit alles open en bloot op een zaal met 20 man. Ik begrijp nu waarom we in Nederland zoveel aandacht besteden aan de arts patiënt relatie.. 

Gelukkig doe en zie ik hier ook heel veel leuke dingen. Mijn eerste weekend was er een vol adrenaline, waarin we onder andere een maanvis hebben gevangen en rondreden op scooters zonder helm(de beelden van alle motorongelukken op de spoed vlogen door mijn hoofd). Vorig weekend verbleven we op een prachtig afgelegen strand waar we ongeveer de enige op het resort waren. En komend weekend ga ik eindelijk duiken! Hoop dat ik nog weet hoe het moet. 

Niet alleen de tripjes zijn leuk, ik word ook blij van al het werken in het ziekenhuis en de kansen die ik hier krijg om te leren. Ik heb hier inmiddels een enorm slaap tekort door alle wisselende diensten, feesten en uitjes, maar gelukkig geeft werken in het ziekenhuis me energie. Toch de goede studie gekozen dus! 

Mijn laatste stage week zal ik verblijven in een dorpje op een eiland hier in de buurt. Ik heb geen idee wat ik hier ga doen, maar ze hebben er mango pizza en mango shakes dus dat wordt sowieso genieten! 

Een lang en een beetje filosofisch verhaal, maar ik wilde iedereen toch even laten weten hoe geweldig een ervaring in het buitenland is. Het kost veel tijd & geld, maar het is iets wat je je hele leven meeneemt. En het levert geweldige foto's en nieuwe vriendschappen op! 

Helaas is WiFi hier nog trager dan een postduif, dus foto's uploaden lukt niet echt. Maar dat is denk ik maar goed voor iedereen die nu met 5 graden in Nederland zit. Ik wens iedereen dan ook vooral heel veel sterkte met de kou. Ik ga mijn dag maar eens beginnen met een uurtje zonnen op het dakterras. :) 

P.S. Voor mensen die interesse hebben in meer verhalen over het ziekenhuis en alles wat ik hier beleef, 2 meisjes schrijven elke dag een blog. Deze gaat over alles wat we hier doen & beleven, maar verteld ook meer over de organisatie waarmee we hier zijn. Je kan deze vinden op: http://thetravelsof2studentmidwives.com